روزی نیست که به اهدافم در زندگی فکر نکنم. دوست دارم این اهداف را نیز با شما در میان بگذارم تا حداقل یک برون ریزی ذهنی داشته باشم و صد البته نظر دوستان متممی ام را درباره این اهداف بدانم.
تئوری پیکل جار (شیشه مربا)، نحوه مدیریت زمان را به پر کردن یک شیشه مربا تشبیه می کند.
شیشه ای بزرگ و خالی را تصور کنید...
همه چیز درباره مدیریت زمان را از یاد ببرید و فقط به یک شیشه مربافکر کنید (فکر کنید بزرگ ترین مرباهای دنیا قرار است در آن قرار بگیرند). در این شیشه، تعداد زیادی از هرچیزی که دوست دارید قرار بدهید (مثلا سنگ). وقتی به این نتیجه رسیدید که این شیشه، دیگر جا ندارد، باز هم تلاش کنید که سنگ های بیشتری را درون آن جا دهید. بالاخره وقتی متوجه شدید این شیشه، فضای بیشتری برای حفظ سنگ ها ندارد، تعدادی سنگ ریزه درون آن بریزید تا فضای خالی بین سنگ ها را پر کند. بعد از این کار و زمانی که شیشه، دیگر فضای خالی برای سنگ ریزه ها را هم نداشت، کمی شن و ماسه درون آن ریخته و در نهایت، بر روی این مخلوط، به اندازه پر شدن شیشه، آب بریزید.
لپ تاپ ها طراحی شده اند تا قابل حمل باشند، اما این قابل حمل بودن، تبعاتی هم دارد. لپ تاپ، می تواند به کمر، گردن و مچ دست ما صدمه بزند.
مسئله این است که اگر صفحه نمایش مان را در ارتفاع مناسبی قرار دهیم، آن موقع کیبورد بسیار بالا قرار می گیرد و به مچ ما صدمه می زند. و اگر کیبورد را در ارتفاع مناسبی بگذاریم، آن گاه صفحه نمایش، بسیار پایین قرار می گیرد.
اما باز هم راه هایی هست تا بتوانیم استفاده از لپ تاپ را کم خطرتر کنیم.
موسیقی، بخش جدایی ناپذیر زندگی بسیاری از ما است. خیلی از ما، در حین کار کردن، درس خواندن یا مطالعه کردن، موسیقی گوش می دهیم. علم هم تاثیر موسیقی بر شادمانی را ثابت کرده است و احتمالا در این باره، اطلاعاتی دارید.
شادمانی زندگی ما، بستگی زیادی به موسیقی هایی که گوش می دهیم دارد. تحقیقات دهه گذشته، نشان داده اند که موسیقی، می تواند منجر به ترشح هورمون دوپامین در مغز ما شود. همان هورمونی که هنگام غذا خوردن، خواب یا رابطه ترشح می شود و پاداش و شادی را در پی دارد. نتایج این تحقیقات، شگفت انگیز بوده و ثابت کرده اند که چطور فعالیتی مانند گوش دادن به موسیقی می تواند همچون تغذیه، در ترشح هورمون دوپامین ما تاثیر داشته باشند.
