در نوشته ای طولانی می خواهم درباره شکست ها، تلخی ها و مشکلات صحبت کنم. بد نیست قبل یا بعد از مطالعه این پست، مطلبی را از وبلاگ محمدرضا بخوانید (درباره باختن).
من در تمام عمرم یک بازنده بوده ام. بازنده هم خواهم ماند. شما نیز همینطور. همه ما بازنده ایم. هر کجا که باشی، پیش رویت جز سختی و مشکل، چیزی نایستاده است. خودت را برای فردای بهتر آماده نکن. باور کن که تو خاص نیستی. باور کن که بیل گیتس نیستی و نخواهی شد. زندگی ات، بدون درد نیست و شکست ناپذیر نیستی. تو هر روز در حال شکست خوردن هستی.

موسیقی، بخش جدایی ناپذیر زندگی بسیاری از ما است. خیلی از ما، در حین کار کردن، درس خواندن یا مطالعه کردن، موسیقی گوش می دهیم. علم هم تاثیر موسیقی بر شادمانی را ثابت کرده است و احتمالا در این باره، اطلاعاتی دارید.

شادمانی زندگی ما، بستگی زیادی به موسیقی هایی که گوش می دهیم دارد. تحقیقات دهه گذشته، نشان داده اند که موسیقی، می تواند منجر به ترشح هورمون دوپامین در مغز ما شود. همان هورمونی که هنگام غذا خوردن، خواب یا رابطه ترشح می شود و پاداش و شادی را در پی دارد. نتایج این تحقیقات، شگفت انگیز بوده و ثابت کرده اند که چطور فعالیتی مانند گوش دادن به موسیقی می تواند همچون تغذیه، در ترشح هورمون دوپامین ما تاثیر داشته باشند.